chow chow - panda

te psy są bardzo rzadkie.
Jeden chow chow o maści w kolorze pandy rodzi się raz na 2000 miotów. 

 

Występuje takie umaszczenie . Jest ono bardzo rzadkie , trudno w Polsce znaleźć taki kolor Chow-chowa . Oczywiście nie jest wykluczone że to po prostu FARBA! Jak np. kupisz psa tej rasy tylko że białego i będziesz chciał go po farbować na kolor pandy . Nie polecam farbowania , jest szkodliwe . Pies powinien zachować swój własny kolor, wtedy jest najpiękniejszy.

 

Te psy mają takie ubarwienie ale, ono jest bardzo rzadkie !!!!!!! 

chow chow

Chow chow – jedna z ras psów, należąca do grupy szpiców i psów pierwotnych, zaklasyfikowana do sekcji szpiców azjatyckich i ras pokrewnych.Typ lisowaty.

Wygląd

Chow-chowy cechuje lekki chód, wypięta klatka piersiowa oraz puszysty ogon, noszony zazwyczaj na grzbiecie.

Chow chowy posiadają charakterystyczny, czarno-niebieski język.

Szata i umaszczenie

Chow-chowy mają jednolite ubarwienie sierści, występujące w kolorach: rudym, czarnym, białym, kremowym, niebieskim i cynamonowym. Sierść psów tej rasy jest gęsta, puszysta i dwuwarstwowa. Charakterystyczną cechą tej rasy jest czarno-niebieski język, dziąsła i podniebienie. Gęsta i puszysta sierść psów tej rasy czyni sylwetkę masywniejszą i odstraszającą.

Zachowanie i charakter

Mają dobry kontakt z ludźmi. Są spokojne, lubią spacery. Suki bywają agresywniejsze i bardziej szczekliwe. Nie nadają się na szkolenie, ani do pomocy innym, bardziej wymagającym.

Zdrowie i pielęgnacja

Zarówno u osobników męskich jak i żeńskich występuje linienie. U samic tej rasy może pojawić się zrzucenie sierści po oszczenieniu się. Ich pielęgnacja obejmuje regularne szczotkowanie oraz rzadsze kąpiele. Częste uczulenia spotykane są po szczepieniach.

lessie - owczarek szkocki

Lassie – fikcyjny pies ( suka) rasy owczarek szkocki . Postać została stworzona przez amerykańskiego pisarza Erica Knighta, który opisał jej przygody w powieści Lassie, wróć!. 


Owczarek szkocki długowłosy – jedna z ras psów należących do psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich). Typ wilkowaty



Psy rasy collie mają harmonijną, proporcjonalną budowę.

• Tułów nieco wydłużony w poziomie w stosunku do wysokości w kłębie. Linia grzbietu u stojącego psa jest pozioma;
• Głowa wąska, o lekko klinowym kształcie, czaszka płaska, prosta z lekkim, zauważalnym stopem, kufa wydłużona. Oczy migdałowego kształtu nieco skośne. Uszy osadzone na szczycie głowy, stojące, w jednej trzeciej załamane do przodu;
• Ogon długi, zwisający z nieco uniesionym końcem. Ogon nigdy nie powinien być podnoszony ponad linię grzbietu. 

Owczarek szkocki krótkowłosy, collie krótkowłosy – jedna z ras psów należących do psów pasterskich i zaganiających, zaklasyfikowana do sekcji psów pasterskich (owczarskich).
Pochodzi od trójkolorowego szczeniaka, który urodził się w 1873 roku. Jego przodkami były greyhoundy. Rasa rzadko występująca poza Wielką Brytanią.
Pies tej rasy powinien mieć takie same wymiary i maść jak owczarek szkocki długowłosy. Jedyną różnicą jest krótka sierść. Jest ona szorstka i podobnie jak u collie długowłosego wyróżnia się trzy barwy:

• śniada – kolor szaty od jasnozłotego do mahoniowego, grzywa biała, oczy brązowe;
• tricolor (czarne) – szata czarna z białą grzywą, podpalane plamy na pysku, klatce piersiowej i brzuchu, oczy brązowe;
• blue-merle – marmurkowy – szata srebrno-niebieska o przenikającym się rysunku, na pysku i łapach występuje podpalanie, oczy niebieskie (dopuszczane tylko u psów tego koloru) lub brązowe.

Collie krótkowłosy żyje przeważnie 12–14 lat.

kot sfinks

Charakterystyczne cechy sfinksa

• wygląda na bezwłosego, w dotyku gorący i delikatny
• dopuszczalne jest bardzo krótkie owłosienie na nosie, uszach, ogonie (u samców na jądrach)
• uszy duże, odstające
• oczy (kształtu cytryny) skośne do góry w kierunku uszu
• głowa smukła, dłuższa niż szersza
• nos i kości policzkowe mocno zarysowane
• dobrze zbudowane ciało, średniej budowy, z szerszą klatką piersiową
• sfinks ma długie łapy i ogon w porównaniu do innych ras                                                                                          

  Budowa

  Kot posiada bezwłosą skórę przypominająca w dotyku zamsz i delikatny meszek na pyszczku, uszach, stopach, ogonie i grzbiecie.
  Ciało mają średnich rozmiarów, dość wydłużone, z szeroką, dobrze wykształconą klatką piersiową i silnie uwydatnionym brzuchem, co wywołuje wrażenie jakby zawsze były najedzone. Są dobrze umięśnione i mają mocną budowę kości. Kończyny mają właściwe proporcje w stosunku do reszty ciała, również są dobrze umięśnione, tylne nieco dłuższe od przednich. Zakończenie łap jest owalne z długimi i wysmukłymi palcami, opuszki łap sfinksów są silniej rozwinięte niż u przedstawicieli innych ras.
  Głowa jest średniej wielkości o kształcie spłaszczonego klina z harmonijnymi zaokrągleniami (kształt przypomina cytrynę). Nos jest średniej długości z silnym zagłębieniem u nasady. Oczy duże i szeroko rozwarte są ustawione lekko skośnie i w dużej odległości od siebie. Powinny być zielone lub brązowe jak orzechy laskowe. Uszy są duże i sterczące, szerokie u nasady i szeroko otwarte. Powinny być osadzone nie za wysoko i nie za nisko, w miarę możliwości nieowłosione, zwłaszcza wewnątrz małżowiny usznej.
  Skóra sfinksów jest w dotyku ciepła, w niektórych miejscach, takich jak okolice barków, stawów tylnych kończyn oraz szyi i głowy, wyraźnie pofałdowana. Im więcej sfinks ma fałd na skórze, tym cenniejszy jest dla hodowli. Szczątki futra na końcu ogona lub na brzuchu są dopuszczalne. Większość sfinksów wcale nie ma wąsów, u niektórych są ich resztki.
  Sfinksy są bardzo płodne, jednak wychowanie potomstwa wymaga dużego zaangażowania hodowcy.
                                                                                                                                                                       

kot syjamski

Ich cechą charakterystyczną jest umaszczenie point, które pokrywa maskę, uszy, łapy i ogon. Posiada duże, niebieskie oczy. Jest to kot szczupły, o wydłużonej sylwetce i muskularnej budowie. Kocięta rodzą się białe, zaczynają się wybarwiać dopiero w drugim tygodniu życia.

Są bardzo inteligentne, chętnie uczą się różnych sztuczek. Ciekawskie, śmiałe, łatwo nawiązują kontakty i lubią wizyty gości. Dobrze czują się w obecności innych kotów lub psów. Mają duży temperament, znane są z przywiązania do właściciela, jeśli go stracą, mogą to nawet przypłacić zdrowiem. Starają się towarzyszyć opiekunowi we wszystkich domowych czynnościach, głośno domagają się pieszczot i zainteresowania. Bywają także zazdrosne. Nie powinny być posiadane przez osoby, które większość czasu spędzają poza domem.

Większość kotów syjamskich ma doskonały apetyt, dlatego utrzymanie szczupłej sylwetki takiego kota jest dla właściciela niemałym wyzwaniem. Koty syjamskie odznaczają się długowiecznością – mogą żyć nawet 20 lat.

przemoc wobec zwierząt

Stop przemocy wobec zwierząt! 

Gdzie zgłaszać przypadki złego traktowania zwierząt?

Jeśli zauważycie przypadek znęcania się nad zwierzętami to zastanówcie się, co możecie zrobić. Czy interweniować samemu? A może poprosić o pomoc inne osoby lub odpowiednie instytucje, np. zgłosić sprawę do: 
- lokalnej organizacji ochrony zwierząt, np. Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami (patrz:Inspektorat TOZ), Ogólnopolskiego Towarzystwa Ochrony Zwierząt, Stowarzyszenia Empatia;
- Policji;
- Straży Miejskiej;
- Inspekcji Weterynaryjnej.

Wszystko zależy od tego, z czym się zetknęliście. Zawsze musicie pomyśleć, czy szybka i natychmiastowa reakcja jest niezbędna. Może wystarczy powiadomić w niedługim czasie odpowiednie instytucje.

Natychmiastowa reakcja jest niezbędna w przypadkach, gdy widzimy, iż zwierzę jest ewidentnie katowane, zastany stan może spowodować trwałe kalectwo lub śmierć.
Jeśli sprawcą jest człowiek, to najlepiej samemu (bez odpowiedniego doświadczenia) nie interweniować. W takich przypadkach należy natychmiast zgłosić sprawę na policję pod numer 997 (z telefonów komórkowych – pod numer 112) lub do Straży Miejskiej. Są to instytucje, które są w stanie szybko zareagować. Możemy również powiadomić lokalne schronisko dla zwierząt lub organizacje ochrony zwierząt.

Pamiętajmy jednak, że na Policję należy zgłaszać tylko przypadki ewidentne i zagrażające życiu lub zdrowiu zwierzęcia. Do zadań Policji należy również zajmowanie się takimi właśnie sprawami, ale nie powinniśmy tego nadużywać. Miejmy na uwadze, iż policjanci mają bardzo dużo innej pilnej i odpowiedzialnej pracy i zgłaszanie im każdej sprawy nie jest potrzebne i nie wymaga podjęcia natychmiastowych działań przez ten organ. 
Gdy natomiast widzimy, że np. pies ma dziurawą budę lub nie ma jej wcale, to sami możemy zainterweniować u właściciela lub przekazać tą informację odpowiedniej instytucji – jednej z wymienionych powyżej 


http://empatia.pl/str.php?dz=39&id=107 
zajrzyjcie 

królik baran miniaturka

w odniesieniu do królika, nie samca owcy, lub wyjątkowo tępego człowieka), kryje się kilka różnych królików. Najbardziej rozpoznawalną cechą wspólną baranów są oklapłe, długie uszy, nieraz sięgające do ziemi. Dzięki uszom barany są najbardziej rozpoznawalną rasą królików.Najbardziej znane wśród baranów są Barany Francuskie- króliki całkiem spore, rzadziej trzymane w domach, oraz Mini Lopy, czyli baranki miniaturki. Co prawda są większe niż typowe króliczki miniaturowe i wielu ludzi  uważa się za oszukanych przez sklepy („Jakim cudem on taki wielki wyrósł?!” ). Mini lopy są często kupowane przez ludzi, głównie ze względu na śliczny wygląd. Ciemne oczka spoglądające przyjaźnie spod wielkich ucholi uwiodły już niejednego przypadkowego klienta sklepu zoologicznego.Jeśli natomiast chodzi o czyste, encyklopedyczne fakty:
Baran miniaturowy to największa i najcięższa- ważąca od 2 do 3,5kg rasa królika miniaturowego. Rasa ta pochodzi z Niemiec, jednak została zaprezentowana na wystawie w USA, w 1974 roku. Początkowo występowała pod nazwą „mały baran”, którą później zmieniono na „baran miniaturowy”.
Podczas wystawy w stanach nikt nie zwrócił szczególnej uwagi na małe, zwisłouche króliczki, jednak z czasem rasa ta zyskała niesłabnącą popularność.
Oczywiście nie każdemu podobają się baranki, które sprawiają wrażenie nieco ociężałych i sennych, ale niech was pozory nie zmylą!

królik miniaturowy

Długość uszu

5,5 cm (długość rasowych dorosłych miniaturek nie może przekraczać 5,5 cm)

masa ciała

W zależności od rasy:

• gładkowłosy – między 800 a 1200 g
• lew – między 800 a 1200 g
• Mini Lop – między 1500 a 2500 g
• Rex – między 700 a 1000 g
• Angora – między 800 a 1400 g

Barwa sierści

Bardzo zróżnicowana, od białej, przez kremową, brązową, niebiesko-białą i szarą, do czarnej. Występują także osobniki wielobarwne.

Barwa oczu

zazwyczaj ciemnobrązowa, zdarza się też niebieska, a u albinosów czerwona

Długość życia miniaturek

Może osiągnąć wiek 10 lat (jednak przeciętnie żyje około 7 lat)

Długość ciąży

28-31 dni

Liczba młodych

Rasowe miniaturki około 4. Nierasowe małe króliki około 8, a większe do 12.

Dojrzałość płciowa

Samice 7 miesięcy, samce 5 miesięcy

Odżywianie

Roślinożerca. Jednymi z najważniejszych składników diety każdego królika jest woda i siano. Króliki chętnie spożywają liście mniszka lekarskiego. Przysmak to soczewica. Nawet krótkotrwała głodówka może się zakończyć nieodwracalnymi zmianami w układzie pokarmowym królika.

Aktywność

Noc i wcześnie rano

Pielęgnacja królika

Króliki krótkowłose np. rasa Rex czesze się raz na tydzień, natomiast długowłose należy czesać codziennie i co jakiś czas obcinać futerko.

szynszyla mała

Szynszyla mała  – endemiczny gatunek gryzonia z rodziny szynszylowatych, o pięknym futrze, które na przestrzeni ostatnich 200 lat było głównym powodem masowych polowań na te zwierzęta. Dzika, rabunkowa gospodarka łowiecka doprowadziła do wybicia niemal całej populacji szynszyli na wolności. . obecnie niemal wyłącznie na terenie Parku Narodowego Szynszyli  – rezerwatu położonego w okolicy miasta Illapel w chilijskiej prowincji Choapa – oraz w 42 koloniach rozsianych w jego okolicy. Szynszyla mała jest obecnie zaliczana przez IUCN do gatunków krytycznie zagrożonych na wolności. Szynszyla mała ma wielkość niedużego królika. Okazy żyjące na wolności są wyraźnie mniejsze od znanych z warunków hodowlanych. U szynszyli zaznacza się dymorfizm płciowy w rozmiarach ciała zwierząt – samice są nieznacznie większe od samców.

kot syberyjski

Koty syberyjskie to zwierzęta ruchliwe, żywiołowe, z dużym temperamentem. Są bardzo przyjacielskie, uczuciowe. Nie są agresywne, nie mają również niszczycielskich zapędów. Koty te bardzo lubią wspinać się i skakać, co potwierdza ich częste odpoczywanie na wysokich półkach i szafach. Są wspaniałymi myśliwymi. Jest prawdopodobne, że mieszkańcy Syberii używali ich jako "stróża" domu, ponieważ potrafił reagować mruczeniem na widok zbliżającego się obcego. W rodzinie jest serdeczny i towarzyski, nienatarczywy, niezależny.Koty syberyjskie mają szerokie uszy, z wystającymi frędzelkami, lekko skośne oczy, frędzelki między poduszkami, na łapkach, portki na tylnych łapach.

Struktura – półdługie, bardzo gęste, włos okrywowy twardy, błyszczący, nieprzemakalny, wydłużający się od łopatek do zadu, opadający na boki i górną cześć ogona. Podszerstek podwójny, gęsty i zwarty w porze zimowej, nieznaczny w porze letniej. Sierść nigdy nie zbija się w kołtuny. Sierść zdobiąca jest długa i gęsta, występuje w formie grzywy i kołnierza (tzw. kryza), lecz nie powinna być zbyt przerośnięta. We współczesnych tendencjach dopuszcza się dwie formy kołnierza - albo okrągły (równy na całej długości), lub owalny (dłuższy po bokach, a pod podbródkiem krótszy). nie jest dopuszczalny kołnierz trójkątny, jak u kotów norweskich leśnych. Na klatce piersiowej sierść zwarta i gęsta (tzw. żabot). Szeroki kołnierz podkreśla dostojny wygląd kota syberyjskiego. Za grzywą na szyi sierść trochę krótsza, co tworzy granicę między masywną głową i masywnie zbudowanym tułowiem. Okazałe "portki" i puszysty ogon.

Kolor – koty syberyjskie dzieli się obecnie na dwie odmiany kolorystyczne: tzw. klasyczne i Neva Masquarade. Wśród kotów umaszczonych klasycznie dopuszczalne są wszystkie kolory, wliczając wszystkie odmiany kolorystyczne z białym, z wyjątkiem kolorów: czekoladowego, liliowego, cynamonowego i oznaczeń. Występowanie koloru białego jest dozwolone m.in. jako biała gwiazda (płomyk), biały medalion, biała klatka piersiowa, biały na brzuchu, białe łapy oraz bicolour, arlekin, van. Umaszczenie Neva Masquarade to znaczenia typu point (maska, uszy, łapy, ogon).

kot bengalski

Są bardzo zwinne. Z łatwością dostają się na czubki drzew, potrafią też pokonywać duże odległości, wytrwale maszerując. Dobrze czują się też w środowisku wodnym, są świetnymi pływakami. Wiele dzikich leopardów wypróżnia się do wody, aby ukryć swój zapach przed drapieżnikami (ta cecha została zachowana).
Można się spodziewać, że nowa rasa, wywodząca się od dzikiego kota, odziedziczy po nim choć część tych cech. Ale w miarę jak kolejne pokolenia oddalają się od jego dziedzictwa genetycznego, niektóre z tych cech zanikają, można też nimi manipulować. U pierwszych pokoleń  można zaobserwować pewną ostrożną inteligencję, niewątpliwie odziedziczoną po przodkach.
Potrzebują one bezpieczeństwa i zazwyczaj z trudem przychodzi im adaptowanie się do jakichś zmian. Mają też problem z przywiązaniem się do człowieka, jeśli jednak tworzy się więź między kotem a jego właścicielem, to jest bardzo silna i jakiekolwiek jej naruszenie może spowodować trwałe zmiany w kociej psychice. Koty te nie są co prawda wojowniczo nastawione i gdy narazi się je na jakąś niewygodną sytuację, zazwyczaj uciekają do cichego schronienia.Koty bengalskie powstały poprzez skrzyżowanie dzikiego kota bengalskiego z kotem domowym, w celu uzyskania kota domowego o pięknym umaszczeniu, zbliżonym do lamparta

yorkshire terrier

Umaszczenie jest ciemne, stalowo-złote lub srebrno-złote. Włos jest jedwabisty, długi; włos kręcony i karbowany uznawany jest za wadę. Strzyżenie yorka nie zagraża odrostom, jednak może to powodować dyskwalifikację z wystawy. Brak podszerstka oraz niewypadające, stale rosnące włosy obniżają ekspozycję.Yorkshire terriery są psami skorymi do zabawy, aktywnymi. Nie są agresywne i lubią towarzystwo ludzi, tolerują dzieci. Przywiązane do właściciela, mogą być nieufne wobec obcych. Są bardzo szczekliwe. Jego szkolenie powinno być stanowcze, a zarazem delikatne^[1]

owczarek niemiecki długowłosy

Wzorzec rasy FCI jest wspólny dla obu odmian owczarka niemieckiego i określa go jako psa średniej budowy, o nieco wydłużonej i zwartej, dobrze umięśniony, o tkance suchej. Długość tułowia stanowi 110 - 117% wysokości psa.Sierść owczarka niemieckiego długowłosego składa się z włosa okrywowego i podszerstka. Włos okrywowy jest długi, miękki i ściśle przylega na uszach, tylnych stronach kończyn, do śródręcza i stawu skokowego tworząc flagi, na udach zaś puszyste, jasne portki. Ogon puszysty z obfitym pióropuszem od spodu. Umaszczenie jest czarne z podpalaniem czerwonawym, płowym, żółtym lub jasnoszarym. Dopuszczalne jest także umaszczenie jednolicie czarne lub szare, śniade, czaprakowe - z maską, tak jak białe znaczenia w postaci plamki piersi i jaśniejszy kolor. Jednak te ostatnie nie są pożądane. Trufla jest zawsze czarna, bez względu na umaszczenie. Podszerstek jest szary, z wyjątkiem psów jednolicie czarnej maści. Niedopuszczalna jest maść biała lub łaciata.Owczarek niemiecki długowłosy jest psem szybko się uczącym i blisko współpracującym z człowiekiem, którego obecność jest niezbędna w prawidłowym rozwoju psa. Cechuje go duża odwaga, wierność i przywiązanie do właściciela. Sprawdzają się na szkoleniach różnego typu, nadają się jako psy rodzinne, policyjne, stróżujące, ratownicze i obrończe. Są aktywne i ruchliwe, wymagają codziennego zaspokajania tych potrzeb.

Hej nazywam się Nikola mam 14 lat. Lubię rysować i lubię muzykę . Moim zainteresowaniem są zwierzęta bardzo je kocham, więc robię bloga właśnie o nich. Mam nadzieje że będzie fajny i lubiany :-)